თბილი საბანი, რომელიც საქველმოქმედო ფონდში მისცეს, კომფორტულად ეხუტებოდა მის მხრებს, ხოლო ფეხსაცმელები, რომლებიც დღეს იპოვა ნაგვის ურნაში, სულაც არ უჭერდა.
ქუჩის სინათლე მის სულს ათბობდა ამ საშინელი სიცივის შემდეგ.
ქუჩის სკამის ჭრაჭუნი ასეთი ახლობელი იყო მისი ბებერი ზურგისთვის.
"მადლობა უფალო, "- ფიქრობდა ის - "ცხოვრება უბრალოდ შესანიშნავია!"
ქუჩის სინათლე მის სულს ათბობდა ამ საშინელი სიცივის შემდეგ.
ქუჩის სკამის ჭრაჭუნი ასეთი ახლობელი იყო მისი ბებერი ზურგისთვის.
"მადლობა უფალო, "- ფიქრობდა ის - "ცხოვრება უბრალოდ შესანიშნავია!"
ენდრიუ ე.ჰანტი
P.S. წარმოიდგინეთ, ამ ყველაფერის ფონზე... ჩვენ ცხოვრება...
ბოლოს როდის ვთქვით "მადლობა უფალო"?...
თუმცა ალბათ ეს ძალიან რთულია...
მარტივია (და თანაც მოდაშია...) წუწუნი, უმადურობა, ამპარტავნება...
მოგონილი უაზრო მიზეზებით შექმნილი დეპრესიული ყოფაც მიმზიდველი გახდა უკვე...
ადამიანური თანაგრძნობა კი ყალბი და ერთჯერადი...
Комментариев нет:
Отправить комментарий